تأثیر درمان شناختی- رفتاری بر میزان نشانه های آسیب شناسی روانی و رفتارهای پُر خطر زندانیان

  زمینه : زندانیان به عنوان یک گروه آسیب­دیده و مستعد آسیب­های بیش­تر، به مداخله­های روانی- اجتماعی به منظور بازیابی سلامت اجتماعی و رفتاری نیاز دارند. پژوهش­های انجام شده در این زمینه مؤثر بودن این گونه مداخله­ها را نشان داده­اند.   هدف: مطالعه به منظور تعیین اثر درمان شناختی- رفتاری بر میزان نشانه­های آسیب شناسی روانی و رفتارهای پُر خطر در زندانیان انجام شد.   مواد و روش­ها: این مطالعه مداخله­ای در سال 1391 بر روی 200 نفر از زندانیان زندان مرکزی قزوین (بدون اختلال­های شدید روان­پزشکی و اختلال سوء مصرف و وابستگی به مواد) انجام شد که به صورت تصادفی انتخاب شدند. پرسش­نامه­های نشانه­های بیماری تجدید نظر شده، 90 SCL- با ضریب روایی93/0 و پایایی 85/0 و پرسش­نامه سلامت عمومی GHQ با ضرایب پایایی و روایی 85/0 و 92/0 شدند. گروه مداخله به مدت 6 ماه تحت درمان شناختی- رفتاری بود و مجدداً پرسش­نامه­های مذکور برای هر دو گروه تکمیل شد.   یافته­ها: بین دو گروه مداخله و شاهد در تمامی ابعاد آسیب­شناسی روانی تفاوت معنی­دار آماری وجود داشت و در بُعد افسردگی تفاوت معنی­دار در سطح 02/0 بود. در متغیر رفتار پُر خطر بین دو گروه تفاوت معنی­داری مشاهده نشد.   نتیجه­گیری: بسیاری از افرادی که تحت درمان شناختی- رفتاری بودند، پس از پایان روان­درمانی به نشانه­های خود توجه بیش­تری کرده و آن­ها را بیش­تر از قبل برآورد کردند و نشانه­های آسیب­شناسی در آن­ها بیش­تر شد. به طور کلی اجرای روان­درمانی توانست میزان سلامت عمومی زندانیان را بالاتر ببرد.